Het Zuidereiland: de hele wereld in één eiland

Het heeft even geduurd, maar hier is weer een update van onze reis. We zijn volledig opgegaan in het Zuidereiland. Het lastig om dit te beschrijven of om ergens mee te vergelijken. Het ene moment waan je je in Zwitserland, na een uurtje rijden denk je in de regenwouden van Brazilië te zijn. Weer een uur later zit je aan een tropisch aandoend strand, terwijl veel dorpjes Scandinavisch aandoen. Alleen het tropische weer ontbrak soms de afgelopen weken. Gelukkig is het hele leven in Nieuw-Zeeland daar op ingesteld. Tijdens het schrijven van dit stuk bevinden we ons in Milford Sound (geen WiFi en geen bereik op de telefoon… HEERLIJK). Volgens ons één van de mooiste plekken op aarde en volgens de statistieken één van de natste plekken op aarde. Het informatiebord in het ‘dorp’ (visitor centre en een boot-terminal) geeft aan dat op een goede regendag hier 250 mm per dag en gemiddeld 6,7 meter jaar kan vallen. 

Op 16 november namen we de ferry vanuit Wellington (de hoofdstad van Nieuw-Zeeland) naar Picton op het Zuidereiland. We hadden de ferry uitgekozen vanwege de speelkamer aan boord. Helaas bleek dit een lege kamer te zijn en zodoende was de 3,5 uur durende overtocht vooral een kwestie van Evi en Saar vermaken. Het dansen op het buitendek was een briljant idee van Bea, vooral Evi ging helemaal los. Ondertussen konden wij van het uitzicht genieten. Een eerste kennismaking met de fjorden (Sounds) van Nieuw-Zeeland.

Nu we wat camper-ervaring hadden opgedaan durfden we het aan om voor het eerst ‘wild’ te gaan kamperen. Dat betekent in Nieuw-Zeeland gratis of hele goedkope campsites die soms alleen een toilet hebben. Verder niets. We kozen voor Whatamango Bay, een prachtige baai van het fjord waar we ’s middags doorheen waren gevaren. Het weer zat mee dus konden we heerlijk buiten eten en de meisjes spelen. Whatamango Bay was ook onze eerste kennismaking met de sandflies. Vooral Bea werd binnen enkele minuten lek geprikt op haar niet bedekte enkels. Meer dan 20 muggenbulten die dagen lang extreem jeukten en irriteerden waren het gevolg voor haar. Het kamperen in de middle of nowhere was geweldig.

Het mooie weer in Whatamango werd helaas verdrongen door een regenfront over het gehele zuidereiland. En regen in Nieuw-Zeeland betekent veel en lang regen. Gelukkig is het land er op ingesteld en daarom heeft het ons niet al te veel gehinderd. Alhoewel, anders waren de prachtige uitzichten misschien wel nog mooier geweest op sommige plekken. We reisden door naar Kaikoura. Voor Evi en Saar noemden we deze stad ‘het huis van de zeeleeuwen’. En dat was het zeker. Op de kustweg er naar toe zagen we ze al op de rotsen liggen, maar rondom Kaikoura waren ze overal. Heel leuk voor de meiden om uit hun raampje te kijken en overal zeeleeuwen te zien. We vervolgden onze reis naar het binnenland via Christchurch.

Evi en Saar spraken in de speelgoedwinkel filmpjes in voor sinterklaas als digitaal verlanglijstje. Waar het kan kijken ze namelijk elke avond het sinterklaasjournaal en laat die nou dit jaar een vliegtuig hebben. Dan komt hij vast ook in Nieuw-Zeeland langs hoopten ze…

We verlieten Christchurch en dat leverde een spannende rit op door de bergen: waterstromen op het asfalt, afgerukte takken, omgevallen bomen en rotsblokken op de steile wegen. Na een stop bij het mooie Skipton Animal Park, een feestje voor Evi en Saar, kwamen we bij één van de hoogtepunten van onze reis: de ‘wild campsite’ van Lake Pukaki met uitzicht op de hoogste berg van Nieuw-Zeeland, Mount Cook. Op sommige websites wordt dit wel de mooiste camping ter wereld genoemd. En terecht! Behalve 2 toiletten is er verder niets dan het uitzicht aan het meer. Het water was kraakhelder en we hadden geluk, we konden de besneeuwde top van Mount Cook perfect zien. Het mooie voor Evi en Saar was: sinterklaas had de weg naar Lake Pukaki gevonden en in hun schoen vonden ze de gevraagde Barbies.

De volgende ochtend gingen we vroeg op om een wandeling met zijn vieren te maken over de flanken van Mount Cook. De meisjes deden het super goed en genoten van de hangbruggen. Als 3-jarigen liepen ze ruim 6 kilometer langs de besneeuwde gletsjer!

Op het Zuidereiland hadden we nog niet echt ‘gezellige’ stadjes gevonden. Wellicht kwam dit door de regen (Christchurch zal namelijk vast heel leuk zijn), maar meestal worden de stadjes gedomineerd door fast-food ketens en lopen industrieterreinen en woonwijken in elkaar over. Niet echt sfeervol zoals Bea dat noemt. Onze volgende stop Wanaka was hierop een uitzondering. Blij verrast waren we door dit gezellige stadje. We hadden het uitgekozen omdat het meerdere attracties voor kinderen bood. De leukste attractie was Puzzling World waar we door allemaal kamers liepen waar je optisch werd bedrogen en vervolgens door een groot doolhof de weg naar de uitgang moest zoeken. De meiden waren er helemaal vol van.

De reis werd na een paar dagen vervolgd naar Queenstown, de adrenaline-stad van Nieuw-Zeeland. De gekste dingen kan je in Queenstown doen, maar wij beperkten ons tot de activiteiten waarbij peuters welkom waren. Dat was onder meer rodelen. Dat kan je één of twee keer doen, maar wij lieten ons overhalen door de upselling marketingtruc en kozen voor een ticket van zes ritjes. De meiden vonden het geweldig: zes keer met de stoeltjeslift omhoog en vervolgens zes keer naar beneden crossen.

Naast het rodelen boekten we de Shotover Jet. Bea en ik dachten dat dit peuterproof zou zijn. Evi en Saar vonden het ook geweldig, maar ook voor ons betekende het een bizarre vaart vol adrenaline. Met maar liefst 93 kilometer per uur scheurde de speedboot over de wilde rivier in een smalle kloof. De schipper had er zin in en maakte de nodige 360’s. Compleet uitgewaaid en verkleumd, maar enorm voldaan stapten we uit de boot.

We begonnen langzaam aan het plezier in het kamperen ietwat te verliezen. Vooral ik ging alle nadelen, lees viezigheden, steeds meer zien. Dacht ik na een mannenweekend afgelopen september in Madrid te weten hoe vies een kamer kan zijn, dan kon het toch nog erger. Overal zag ik in de toiletgebouwen kleine haren (vraag niet welke) van anderen, vond in de douche een gedragen onderbroek van m’n voorganger, opende een toilet en lag er nog tuf van iemand. En als klap op de vuurpijl: tijdens het (bijna) dagelijkse legen van ons chemisch toilet had de voorganger onder klep van de dump even vergeten z’n stront door te spoelen. Het enige waarmee ik kamperen nog kon associëren was viezigheid en vieze mannen, want vrouwen zijn niet zo, aldus Bea.

We besloten dat het tijd werd voor een hotel! Dit zou samen vallen met Bea d’r verjaardag en daarom konden we het mooi combineren met haar verjaardagscadeau van Evi, Saar en ik. Als we het doen, doen we het goed en dus gingen we naar het heerlijke Hilton Queenstown Spa en Resort. We hadden een schitterend en ook ruim (wat waren we daar aan toe) appartement met balkon aan het prachtige meer. Heerlijk om elke dag te zwemmen, sporten en heerlijk te eten! Helemaal opgeladen vierden we Bea haar verjaardag inclusief slingers in de kamer. Naast de overnachting hadden Evi en Saar ook zelf en kadotje uitgezocht in een souvenirwinkel. Heel lief!

Na een paar dagen luxe en ruimte hadden we allemaal weer zin om met de camper op pad te gaan. Het volgens velen absolute hoogtepunt van Nieuw-Zeeland lag nog voor ons. Op naar Milford Sound. Er gaat slechts één weg naar Milford Sound. Over Milford Sound wordt gezegd dat de reis er naar toe net zo belangrijk is als de bestemming. We namen daarvoor goed de tijd en deden over de route van 110 kilometer ruim 4 uur. Bea en ik waren het er over eens dat dit de mooiste route was die we ooit hebben gereden. Prachtige vergezichten, besneeuwde bergen, dichtbegroeide bossen, tientallen (misschien wel meer dan honderd) watervallen, smalle bruggen, een donkere smalle tunnel en Kea’s (soort papegaaien) die als je stil staat op de camper gaan zitten. Een geweldige ervaring!

Aan het einde van de weg wacht Milford Sound. Een gehucht aan de Zuidwestkust van Nieuw-Zeeland. Er is één camping, een visitor centre en een boot terminal. Morgen gaan we hier varen over het fjord, daarna rest ons nog een kleine week Nieuw-Zeeland voordat we beginnen aan de (lange) reis naar Vietnam. Maar eerst… genieten van de rust hier in Milford Sound. Geen WiFi en geen bereik. Dat betekende eindelijk tijd en ruimte om dit stuk te schrijven en het lezen van een boek. Heerlijk om echt onbereikbaar te zijn, dat kunnen we iedereen aanraden. En als je het dan wilt doen… ga dan naar Milford Sound.