Kan iemand de tijd heel eventjes stil zetten?

Kan iemand de tijd heel eventjes stil zetten? Het eerste deel van ons avontuur zit er op! Vijf weken in Nieuw-Zeeland zijn voorbij gevlogen! Ik vind het zo’n vreemd, maar ook een tikkie emotioneel besef dat deze weken met onze driejarige peuters nooit meer terug komen. In ieder geval met het reizen met onze kids in deze leeftijd, het reizen zelf smaakt naar veel meer! Ook in ons normale leven in Utrecht kan ik de tijd niet stil zetten, maar ik voel me zo bevoorrecht dat we deze tijd hebben met elkaar. Dat we genieten, dat we leven, dat we dansen en dat we genieten. Dat ik me besef dat deze twee identieke peuters, bijna kleuters, nooit meer baby’s zullen zijn. Godzijdank haha. Het was een fantastische tijd met dat gekeuvel met twee baby’s, heel veel knuffelen, maar het is ook bikkelen geweest. Met slaaptekort in de weer met flesjes, heeeel veel luiers, slaapjes, hydrofiele doeken en alles keer twee. Ik had het voor geen goud willen missen. En deze tijd komt niet meer terug, dat maakt me toch sentimenteler dan ik dacht.

We hebben er twee enthousiaste, temperamentvolle peuters voor in de plaats gekregen. Ik verwonder me regelmatig over het scala aan emoties wat letterlijk binnen 1 minuut plaats kan vinden. Dat is zowel in Nederland als hier aan de andere kant van de wereld zo. Toch merk ik dat de driftbuien echt minder worden. Er is een grotere woordenschat voor Evi en Saar om uit te kiezen en ze kunnen goed uit te leggen wat er wordt bedoeld. Maar bovenal zijn we allemaal erg relaxed en hoeft er niet veel op een dag. Maar van extreme woede, naar verdriet en daarna weer hardop lachen in dezelfde minuut is absoluut geen uitzondering.

Ik ben eigenlijk super trots op hoe Evi en Saar het doen. Ze verwonderen, vragen, kijken en doen zoveel levenservaring op. Heerlijk om van zo dichtbij de wereld door de ogen van twee peuters te bewonderen. Ze slapen een stuk beter dan thuis (want: bekaf na een dag!), zijn nog niet ziek geweest (AFKLOPPEN) en er wordt toch wel iedere dag even gedanst. Never not dancing, zeker in het geval van Evi, zij danst overal. En hilarisch dat er een paar Engelse woordjes aan het vocabulaire zijn toegevoegd, yes, no, how are you, thank you, sleepy time, you and me.

Ons hoogtepunt, letterlijk en figuurlijk, was toch wel Milford Sound! We hebben in de afgelopen vijf weken echt wel behoorlijk wat regen gehad, maar deze twee dagen was het super mooi weer met strakblauwe luchten. We verbleven op een prachtige ‘camping’ in de natuur en dat leek wel het einde van de wereld. De volgende dag maakten we een cruise door de fjorden, echt prachtig om de honderden watervallen van de fjorden af te zien kletteren. En toen ontstond een spontaan plan: het maken van een helikoptervlucht boven Milford Sound met landing op de gletsjer! Dat was zo onwijs gaaf, zo mooi en zo bijzonder. Stonden we daar opeens sneeuwballen te gooien op 2723 meter hoogte. Ook wel heel bizar wel. Een once-in-a-lifetime experience!

Na Milford Sound vertrokken we naar de oostkust, waar we een paar dagen doorbrachten in de omgeving van Dunedin. Een Schots georiënteerd stadje, met mannen in kilts en veel Schots bier. Daar vielen we midden in de happening van het jaar van Dunedin; de jaarlijkse kerstoptocht waarbij letterlijk alle (maatschappelijke) organisaties hun beste beentje voor zetten en een wagen versieren in kerstthema. Behoorlijk kneuterig, maar heel Dunedin liep uit Evi & Saar hebben daar een uur lang ademloos naar gekeken. Een vrouw vroeg waar wij ‘strangers’ vandaan kwamen en toen ik daar Utrecht op antwoordde, riep ze dolenthousiast: “Ow wat fantastisch dat jullie juist nu in Dunedin zijn. Ik was met Koningsdag in Amsterdam, nu vallen jullie met je neus in de boter!”

Eerlijkheidshalve ga ik toch veel liever in het Oranje met een biertje de straatjes door in Utrecht.

We deden nog de steilste straat van Nieuw-Zeeland aan (tot 2020 de steilste straat van de wereld). Je zou het bijna niet geloven, maar de steilheid van de straat is te wijten aan slechte planning. Het stratenplan van Dunedin werd in de 19e eeuw door beleidsmakers in Londen uitgetekend, zonder zicht op het daadwerkelijke terrein. De hellingsgraad van de straat is zodoende onopzettelijk.

We sliepen nog op een gezellige en rommelige boerderijcamping, met veel dieren, waar Evi en Saar nog ezeltje hebben gereden. Vervolgens reden we langzaam door naar onze eindbestemming in Nieuw-Zeeland: Christchurch. Daar hebben we onze camper ingeleverd en was het tijd om onze koffers weer te pakken voor ons volgende avontuur. Echt petje af voor Arthur die bijna alle 3850 kilometers ons veilig door Nieuw Zeeland heeft gereden met 8 meter camper achter zich (alleen in Wanaka staat een verkeersbord minder :) ).

We verbleven nog twee heerlijke dagen in een fijne Airbnb in Christchurch. Een super fijne stad, ook alweer zo mooi gelegen tussen de zee en de bergen.

Een maand lang was de camper ons huis, met een vertrouwde omgeving, ook al sliepen we heel vaak op een andere camping, ons huis op wielen bleef wel hetzelfde. Dat gaat nu helemaal veranderen, ben heel benieuwd hoe dat gaat bevallen!

Na een lange reis via Singapore, waar we onze eerste en helaas enige wedstrijd van het WK midden in de nacht bekeken (wat een thriller!) en een nachtje Bangkok aan deden, zijn we aangekomen in Vietnam. We zitten op een heerlijk kleinschalig boutique resort in Hoi-An en de overgang van Nieuw Zeeland naar Vietnam is heel erg groot! Werkelijk alles is anders hier. Evi en Saar staan constant in het middelpunt van aandacht. Gevraagd en ongevraagd worden er foto’s van ze gemaakt, zitten mensen aan hun haren en horen we alleen maar hoe schattig ze er uit zien. Even wennen haha!

Hoi-An heeft wel een heel fijne vibe. Maar het is zoveel drukker, de mensen zijn anders, het eten, ja eten is wat we vooral de komende tijd hier gaan doen haha. Nieuw-Zeeland springt er niet echt uit om zijn lekkere keuken. Het was soms best een uitdaging om een gezonde en lekkere maaltijd te koken. Zeker op het Zuidereiland zie je veel mensen met overgewicht. Het grappige was dat dat in Auckland echt anders was. Daar zagen we vanuit ons heerlijke huis iedere ochtend hele fitte senioren joggend de hond uitlaten, zag je veel gezonde eettentjes en voelde je heel erg de ‘outdoor vibe’. Totaal het idee wat ik van te voren had over Nieuw-Zeeland bevestigend. In het Zuiden was dat wel anders. Een stuk armer, ongezonder, dat had ik toch minder van Nieuw-Zeeland verwacht.

Al met al heeft Nieuw Zeeland mijn verwachtingen meer dan waar gemaakt. Wat een waanzinnig mooie natuur! Zo divers, zo prachtig. En wat een genot om in dit groene land met peuters te reizen. In ieder stadje een heerlijke speeltuin, elke dag een heerlijke ‘flat white’ to go en de vrijheid om met onze camper te gaan en staan waar we willen. De camping afgewisseld met kamperen in de semi vrije natuur, met campings met fijne faciliteiten en goede wifi.

En Martie & Wilma komen ons een week vergezellen hier in Vietnam! Echt onwijs leuk om de tijd met hen door te brengen. Ze zitten nu onderweg in de taxi naar ons vanaf het vliegveld, heel veel zin om ze te zien en een week vakantie te vieren in Vietnam! Ook Evi & Saar kunnen niet wachten tot ze opa & oma weer zien.

Dus ja, soms zou ik de tijd eventjes stil willen zetten, want (zo cliché!), deze tijd komt niet meer terug. We beginnen aan ons volgende avontuur in Azië. Zo heerlijk dat het einde van ons avontuur nog láng niet in zicht is!