Kia ora – We zijn in Nieuw-Zeeland

Na lang, lang, lang wachten was het dan eindelijk woensdag 2 november! De dag van vertrek. Op voorhand hadden we bedacht dat we met zo min mogelijk bagage wilden reizen… Maar ja, kleding voor 4 personen voor 2 totaal verschillende klimaten en 2 slaaptentjes voor peuters maakte al snel dat we van ons oorspronkelijke plan (maximaal 2 koffers) moesten afstappen. En dan nog kon er het nodige niet mee. Bepakt met 3 koffers en een trolley vol kleding voor de eerste dagen (want de koffers komen vast niet aan) werden we door de opa’s en oma’s naar Schiphol gebracht. Na een laatste drankje met elkaar (ook tante Ilse sloot nog aan) namen we afscheid en liepen we naar de douane. Het avontuur was begonnen!

Al dagen hebben Bea en ik een bijzonder, maar vooral heel vrij gevoel. Het is zo onwerkelijk dat we nu 4 maanden lang niets ‘moeten’.

De meiden genoten van de eerste korte vlucht naar Frankfurt, ze konden immers allebei bij het raampje zitten. Wij waren vooral blij dat ze wakker bleven zodat ze tijdens de 12-urige vlucht van Frankfurt naar Singapore in slaap zouden vallen (en wij dus ook). Deze lange vlucht verliep voorspoedig. Evi heeft zelfs bijna de hele vlucht geslapen! De korte stop in Singapore was fijn voor de meiden. Er was een speeltuin naast onze gate dus ze konden zich even helemaal uitleven voordat we de ‘gevreesde’ vlucht in stapten. De vlucht van Singapore naar Auckland was een 10 uur durende nachtvlucht terwijl het voor de biologische klok van  Evi en Saar voelde als 10 uur in de ochtend. Gelukkig viel het uiteindelijk best mee al hebben de mensen om ons heen misschien iets minder lekker geslapen dan dat ze vooraf hoopten. 

Het is bijzonder om te ervaren hoe wereldwijs de meisjes (nu al) worden van deze reis. Het zit in kleine dingen waarvan je merkt dat ze zoveel nieuwe ervaringen opdoen. Er zijn vele voorbeelden te noemen, maar eentje springt er uit. In het vliegtuig naar Auckland zat achter Evi een Indiër met een tulband op zijn hoofd. Met grote ogen zat ze naar hem te kijken om daarna heel zachtjes tegen mama te zeggen: ‘die man is een beetje eng.’

Voor de eerste 5 dagen hadden we een huurauto geboekt. Deze was niet berekend op onze bagage en dus moesten we een grotere auto huren. Al snel viel op dat dat hier geen probleem is. Het heeft iets Amerikaans op de weg. Volop grote auto’s en trucks. De omgeving van Auckland deed ons sowieso aan Amerika denken. De huizen, bouwstijl, wegen en auto’s.

Na aankomst in ons heerlijke huis in Orewa ging het verassend goed qua jetlag. In Nederland was het inmiddels nacht maar het daglicht deed ons goed en we hadden voldoende energie om naar de speeltuin bij het strand te gaan. Uiteindelijk lukte het ons om met z’n vieren de dag tot 18 uur te rekken. Na een reis van ongeveer 30 uur en daar bovenop een tijdsverschil van precies 12 uur waren we alle vier helemaal kapot.

Op zaterdag werden we vroeg, maar redelijk fit wakker. We voelden ons fit genoeg voor een dagje Auckland. We begonnen de dag met lekkere take away koffie, er zitten hier overal heerlijke koffiezaakjes, in de speeltuin in de hippe harbour-wijk. Al snel voelden we de prettige vibe die in Auckland hangt. Vriendelijke mensen, erg veilig en heel schoon. Het centrum deed mij denken aan Toronto. Heerlijk om nu echt met zijn vieren hier te zijn.Wat wel even een reality check bleek was het prijspeil van Nieuw-Zeeland. In de supermarkten is het ook echt opletten. Bea wilde graag bosbessen in haar yoghurt. Een bakje met ongeveer 10 bosbessen kost een kleine 11 euro. Na een wandeling door downtown Auckland hebben de meiden heerlijk gespeeld in de grote speeltuin van het stadspark. Nadat we de dag tot 18 uur gerekt hadden mochten ze zich overgeven aan hun enorme slaap. We zijn de jetlag aardig de baas!

Het leuke aan het reizen met peuters is dat je eigenlijk niet teveel moet plannen en vooral flexibel moet zijn. Ook in het managen van je eigen verwachtingen. Op zondag zouden we naar de markt van Takapuna gaan. Deze stond er tot 12 uur. Aangezien we om 5 uur met zijn allen wakker waren zou dit makkelijk gaan lukken. Totdat we een speeltuin en een koffietentje tegen kwamen in Takapuna. Toen we vol goede moet de markt op liepen was het, zonder dat we het door hadden gehad, inmiddels half 1 en werden de kramen opgeruimd. Maar het mocht de pret niet drukken we vonden in het nabij gelegen Devonport een heerlijk restaurant met speelhoek. Daardoor konden Bea en ik lekker ontspannen eten terwijl Evi en Saar heerlijk speelden.

De meisjes hebben inmiddels ook ontdekt dat de mensen hier geen Nederlands spreken. Hun eerste Engels woordjes kennen ze inmiddels. Favoriet bij allebei is het zingen van: ‘Hello goodmorning, how are you?’ en dan vervolgens zeggen wat dit betekent.

Woensdag mogen we onze camper gaan ophalen en dan gaan we het Noordereiland écht verkennen. We hebben de globale route voorzichtig uitgestippeld voor de eerste week en onze eerste camping vastgelegd. We zullen beginnen bij de Waitaimo Caves waar we waarschijnlijk glowworms gaan spotten. Vol verwachting kijken we uit naar dit avontuur!

Toen ik de meisjes vroeg of zij nog iets kwijt wilden voor dit stukje zeiden ze nee. Op de vraag of ze iemand missen kwamen wel twee antwoorden. Saar mist Ilse en Evi mist Linda.